Τα παιδιά της Αντιγόνης δεν γεννήθηκαν ποτέ ή, αντίθετα, υπήρξαν πολλά κι ευτυχισμένα ή πάλι η πίστη στην ύπαρξή τους είναι θέμα δικής μας πίστης, δουλειάς, ιδεολογικής διαχείρισης. Έτσι κάπως συμβαίνει και με την μνήμη του λαού μας – και κάθε λαού και ανθρώπου. Στο βιβλίο αυτό ο ιστορικός Γιάγκος Ανδρεάδης αναζητά τα νήματα αυτά της μνήμης στο αρχαίο δράμα και τις παραστάσεις του, στις σχέσεις αρχαιογνωσίας και ανθρωπολογίας, στα κείμενα του Κάλβου, του Παπαδιαμάντη ή του Καβάφη και τέλος σε συγγραφείς-αγωνιστές, όπως ο Μακρυγιάννης, που συνδυάζουν την διαχείριση/εύρεση μιας μνήμης με έναν ασίγαστο αγώνα για την ελευθερία.